ZUS uznał, że ubezpieczona od 30 listopada 2012 roku nie podlegała ubezpieczeniom społecznym i dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu, albowiem zgłaszając działalność gospodarczą i występując o świadczenia, świadomie wprowadziła organ rentowy w błąd. Zdaniem ZUS prawdziwym zamiarem ubezpieczonej przyświecającym jej przy zakładaniu firmy nie było prowadzenie działalności gospodarczej, tylko stworzenie jej pozorów celem uzyskania świadczeń np. z tytułu zasiłku chorobowego. Na tej podstawie ZUS zażądał zwrotu wypłaconych zasiłków za okres przekraczający 6 lat. W czasie procesu Sądy ustaliły, że co prawda Ubezpieczona pobierała świadczenia w nienależnej jej wysokości, ale nie podlegają one zwrotowi, gdyż nie ma dowodów na to, że wprowadziła ona świadomie w błąd organ rentowy. Sąd Apelacyjny w Katowicach wskazał nawet, że praktyka ZUS-u polegająca na kwestionowaniu po latach tytułu podlegania ubezpieczeniom sprzeciwia się zasadzie pogłębiania zaufania obywateli do władzy publicznej, z której wynika przede wszystkim wymóg praworządnego i sprawiedliwego prowadzenia postępowania i rozstrzygnięcia sprawy przez organ administracji publicznej. Zebrany materiał dowodowy wskazuje jednoznacznie, że między 2012 a 2018 rokiem organ rentowy wielokrotnie przeprowadzał kontrole lekarskie Ubezpieczonej, jednakże nigdy nie przeprowadził kontroli prowadzenia przez nią działalności gospodarczej. Ubezpieczona składała dokumenty, które zostały zweryfikowane i zaakceptowane przez ZUS. Nie zataiła żadnych informacji, a wszelkie jej działania były podejmowane w dobrej wierze. Klientka nigdy nie podała też nieprawdziwych danych. W toku procesu Kancelaria bezsprzecznie wykazała, że nasza klientka posiadała subiektywne przekonanie, iż dokonała prawidłowych zgłoszeń do ubezpieczeń, w czym utwierdzały ją zapisy w systemie elektronicznym ZUS i wypłacanie jej przez organ przez bardzo długi okres świadczeń, o które występowała. Sąd zauważył też, że to ZUS miał obowiązek w sposób wnikliwy i fachowy poddać weryfikacji i analizie złożone przez Ubezpieczoną dokumenty. Zatem to na nim ciążył bezwzględny obowiązek podjęcia wszelkich możliwych działań mających na celu wypłatę jedynie świadczeń należnych.
Obrona Ubezpieczonej przed nieuprawnionym żądaniem ZUS zwrotu świadczeń wypłaconych klientowi z tytułu zasiłków.
Złożenie odwołań od kilku decyzji ZUS nakazujących zwrot uznawanych przez organ rentowy za nienależne świadczeń.
Po uzyskaniu w Sądzie I instancji korzystnego wyroku, przychylającego się do twierdzeń Ubezpieczonej, oddalającego konieczność zwrotu świadczeń, sprawa trafiła do Sądu II instancji, do którego ZUS złożył apelację. Sąd uznał ją za bezzasadną, dzięki czemu Ubezpieczona nie ma obowiązku zwrotu należących się jej świadczeń. Sąd zauważył też, że organ rentowy przed długi czas bezrefleksyjnie wypłacał Ubezpieczonej wysokie świadczenia z ubezpieczenia chorobowego – trudno w tej sytuacji uznać je za nienależnie wypłacone, zwłaszcza jeśli ten sam ZUS nie potrafi udowodnić, że czynił to, ponieważ Ubezpieczona świadomie wprowadziła go w błąd.
